Isen ligg tjukk
Under kulda sitt spinn
Finns djup
Som meg ikkje finn
På glas eg vandrar
Botnen synst ei
Glatt av fred
Speglar meg
Utan tankar
Stilt i frost
Foten fell
Smertehav er ikkje lengre låst
Redsel slukar sjelen
Livspust stansar
Vatna grip kroppen
Inkje meir eg sansar
Tunge armar dreg ned i
dunkle djup
Verda glipper
Vonde fingrar viljen stryp
Til botnen
Skal tungsinnet
Følgjast
Under hov på Odins hest
Følg røter
I jorda til
Beinknusekjevar
Og blodhungerstrupe
Auget stirar harm
Mot himmel med hat
Vel du kan like
Med kjøtslitartenner
Og dødsjagarattrå
Heile Midgard å velte
På stigen til Hel
Følg føter
På vegen til
Dødknugerkvinna
Og Vargherskerinna
Ho sender først Garm
Og byr deg Hunger fat
Ho vil ikkje vike
Med evighetskulde
Og sjelsstjelerfingre
Aldri skal likfrossa smelte
Til klippen kryp fram
Følg lyden
Av snerring frå
Hatglødeauge
Og sverdsperretsvelget
Siklande befaler deg
Lenkja å slite
Kaos skal opnast
Med Ragnaroklengsel
Og likstinkarpust
Valfader snart vargemat blir
Mot vatnet dra hen
Følg bølgjer
I djupet synk ned mot
Undergangsgapet
Og åndstjelekveilen
Ingen slutt har ormevei
Heimdalssønner tyder lite
Hammerslag skal hevnest
Med smerteritvingar
Og skrekkskaparynskje
På havbunnen Torsbanen glir
I djupet finst døden
Du er løyndomen
I vatten sfære
Driv du straumen
Syn på deg ein aldri får
I djupet bur døden
Over minne ruar
Munnen verkar av krok på tvære
Utan mèn kom han frå staden
Tordenherre trassig botnen trår
I djupet ligg døden
Favner verda
Ligg så still
Ventar på
Boda frå syster di
I djupet ventar døden
Usynelig fare
Som skyggespill
Fånyttes enn lenge
Lengtast mot blodig stri
Verda er vond
For stridene folk
Sjølv er sterk
Om fleire bær byrden
Det finst
Ikkje annan veg
Enn utanom
Å gå for
Beinlaus kar
Gå steget unna
Og ufred gløym
Ikkje be om strid
Om du harehjartet eig
Tru berre på dei
Som held med alle
Som ikkje ber æra
Høgare enn gjørma dei trår
På minnet skriv
Tapar gjer aldri kar
Som støtt held
Seierherrene i eine handa
*Inspirert av Bjørneboes dikt; Ti bud til en ung mann som skal frem i verden og Håvamål*
Då trellkår var ditt
Gjekk du som trogen
For fager frue
Varm var ho i blikket
Vond var ho i hugen
Om enn du åtte han
Som Villvargen blei du bunde
Av silkemjuke band
Men du gløymde
å sikre panten med
ein annans hand
Om enn du vart mindre av det
Slitne var lenkjer
Då kvinna smilte
Men laus kom du først
Når repet gav slepp
Av alt du fekk vite
Om enn du ikkje blei mett
Hels broder får ei fylle buken
For kvinna vende
Gjenstand for hemnen
Vegra ho vere
Gjekk attende
Om enn du veit ho òg er halv
